Atzoko egun gogorraren ostean zoragarri egin dut lo Dinbochen. Orain hiru egunen aldean, gainera, gela txukuna egokitu zait. Eguzkitara begira, epel. Liher eta Aiari zer eramango diedan pentsatzen hartu nau loak. Eta aurki haiekin bideodeia egingo dudala pentsatuz ere bai. Amak esan dit, munduko bolan egunero begiratzen dutela tia Ainho non dagoen. Nepal eta Katmandu non dauden erakutsi nien hona etorri aurretik. Gaur Liherrek galdetu omen du zergatik ez diren mendi hauek ageri munduko bolan, oso garrantzitsuak direla. Maite zaitut, maite, Liher. 6 urte eskas eta zenbat eman didazun!
Goizeroko errutina lasaia da hemen: komunera bisita, lotarako arropa erantzi eta mendirakoa jantzi. Horretarako, baina, zakuan sartzen naiz, arropa epeltzeko. Motxila prestatu eta gosaldu. Loramenen gaurko gosaria historiara pasatuki da: patata tortila, arrultzak eta oilasko errea! Bravisima!
Taldekide batzuk beherakoarekin hasi dira. Ohikoa izaten da hemen. Mera Peakera etorri nintzenean sekulakoa izan nuen nik, baina espedizioa amaitu ostean. Oraingoz, nik dena ok. Probiotikoa hartzen ari naiz etxetik atera nintzenetik, flora zaintzeko. Horrela jarraituko ahal dugu! Botilako ura edatea oso garrantzitsua da, nahiz plastiko asko sortzeak amorrua eman. Bestela, tarteka, ura txorrotean hartu eta pilulak bota behar. Potabilizadoras. Edateko ur bihurtzekoak. Eta hala ere, dena zaindu behar. Bart, sutondoan geundela, malageñoak esan zuen: aqui, con la misma mano cogen caca de yac para hacer fuego (sutarako erabiltzen baitute) y preparan la cena (Kar, kar). Ez da kritika bat, beste herrialde batean gaude, beste kultura batean. Eta egokitu, ez dago besterik.
Bapo gosaldut bagoaz mendira. Gaur Ama Dablamen erreinura. Zer emango ote digu mendi estetiko ikaragarri horrek!
Ilusio handia neukan behe kanpaleku baten esperientzia bizitzeko. Espero nuen gustatzea, baina sentitu dudana askoz gehiago izan da. Ama Dablamen oinetan, eta inguruan mendi ikusgarriak. Banako kanping denda txiki zoragarriak. Liherri erakusteko desiatzen nago! Aia eta Liherren jolas-dendaren antza baitute. Jantoki denda, kafe lekua, dutxa denda, komun denda. 12 bat egun egingo ditugu hemen. Malkoak atera zaizkit berriro! Jendeak dirua ordaintzen du Eivissara edo Tenerifera joateko. Nik hona etortzeko ordaindu dut, eta bizitzako oparia iruditzen zait. Erotzat hartuko nauzue baina, paradisuan sentitzen naiz. Benetan, hotel mil estrellas!!!
Iritsi eta Alexek lanean jarri gaitu. Behe kanpaleku batean bizitzeak arau batzuk betetzea dakar. Amaitu da trekkina, gailurrari ekiteko unea da. Madrildar batek lehenago itzuli behar du etxera eta beraz, bihar bertan aterako da goraka. Berarekin batera beste bost taldekide eta bi xerpa. Goi mendiko materiala prestatzeko unea da. Nerbios! Besteok behe kanpalekuan igaroko ditugu egun batzuk. Pozarren nago, leku zoragarri honetan atseden hartu eta soka praktikak egiteko.
12 egunetan kobertura gutxi izango dugu. Jan, lo egin, irakurri eta soka praktikak. Kanpalekuko ordutegia ere esan digute: 08:30ean gosaria, 13:30ean bazkaria eta 18:30ean afaria. Jantoki dendan gaude orain, eta Nepalen ohitura den bezala, afaldu aurretik toallatxo bero bat ekarri digute. Eskuak eta aurpegia garbitzeko. Hotz dago kanpoan eta izugarri gustura gaude sutondoan. Zerua izarratuta eta ilargi distiratsua. Ezin dut familiarekin zuzenean hitz egin, baina amak asko begiratzen dio ilargiari, eta badakit sentitzen nauela, eta pozik dagoela.
Euskal Herritik albiste gogorrak iritsi zaizkit, besarkada handi bat nire lankide-lagun bati. Izar bat gehiago gaurtik zeruan😘
- Aurreko kronikak HEMEN