Baina bizitza aldatuz doa, eta gu ere bai. Bat-batean elurraz ia maiteminduta dagoen jendea ezagutzen hasi naiz, eta ni neu ere ausartago ari natzaie begira zuritutako erraldoiei.
Esan didate ez dagoela tontor bat igo eta ondoren eskian jaistea bezalakorik. Mendia gustatuz gero, modu ezin hobea dela neguan gozamen hori asetzeko. Sentimendu hori bertatik bertara aurkitu nahian joan naiz Altitoy mendi-eski proba ikustera.
Nazioarteko korrikalariak bildu dira aurten, eta lasterketa ikusgarria izan da. Buru-buruan ibili direnak bihotza ahoan zutela joan dira uneoro, erlojuaren aurka. Baina 580 partaideren artean denetarik aurkitu dut. Baita parajeari argazkia egiteko tartetxoa atera duenik ere.
Neure burua kokatzen saiatu naiz ni, eta ohartu naiz, niretzat lasterketa bat baino gehiago izan dela asteburukoa. Lasterketak berak daukan lehiaz harago, mendiei, korrikalariei, antolatzeko moduari, materialari... gauza askori erreparatu diet.
Gozamena izan da ezagun eta lagunen ikusle izatea. Helmugan norbaiten zain egotea zer den ere bizi izan det egunotan. Eta askotan ez bezala, mendian oihu egin det nik ere, korrikalariei maldetan laguntzeko.
Baina amaitu da lasterketa, eta iritsi da etxerako ordua. Eta nik mendi zuriei begira segitzen det. Argazki bat egin nahi det ni eta mendi zuriak paperean gordetzeko. Hala ere, nork bere barnean betiko gordetzen duena omen da argazkirik onena. Bi egunotan lehian aritu direnetako zenbatek begiratu ote dute atzera Pirinio zuriak azkenekoz agurtzeko? Nik behin baino gehiagotan begiratu det atzera, ezinbestean. Eta ohartu naiz, agian, udako Pirinioak neguko ere izan litezkeela niretzat, hemendik aurrera.
|
|
|
|
