Lehengo zapatuan Andoainen izan ginen Paco Ibañezen kantaldian. Hauek izan ziren bere lehen hitzak: Antes morir que hablar inglés! Segituan antzeman genion zein buruko min zituen, eta emanaldian zehar joan zen argitzen, izan ere, ohitura du kantutik kantura pasadizoak, usteak eta bestelakoak kontatzeko. Aitatu zituen bera ekartzeaz arduratu zen zinegotzi txit agurgarria, Gandi, zeinak lortu omen baitzuen bere herriaren indpendentzia tiro bakar bat ere gabe, Bob Dylan eta Bruce Springsteen amerikar inbasoreak, Alfonso Guerra estupidoa, Israel eta Palestina, Txina eta Taiwan, eta hamaika kontu gehiago.
Arduratuta dago itxura denez, amerikarrak beraien kultura edo kultura eza gainontzekooi irentsi arazi nahian dabiltzalako. Ez zaio arrazoirik falta, baina ez dira amerikarrak lehenak. Ez dabil bera alferrik Txilen edo Mexikon edo Nikaraguan, kantaldiak gaztelera batuan emanez, konkistatzaile konplexurik gabe.
Aukeran demagogia usaina eta errazkeria gehitxo rol jakin batean moldatu beharrez, baina tira, berak zioen bezala, adina izango zen, 74 urte; edo Andoainera itzuli izanak sortu zirrara. Umetan, egunero 12 kilometro egiten baizituen Adunako Apakintza baserritik Andoaingo eskolara. Orduan Apakintzako beltza deitzen zioten, zelaian etzaten zen alfer eguzkizalea. Hazurbaltza.
Eskerrak kantuarekin dena nahi gabe konpontzen zuen...the song, not the singer. Gainera, ingelesez ez baina lau hizkuntzatan abestu zuen, gaztelaniaz,euskaraz, galegoz eta okzitanoz, denak ere galzorian baleude bezala. Euskara gorde izanagatik harro, hurbileko eta sentibera, behinola modan edo egondako mezuak errepasatu genituen inoiz baino beharrezkoak direnaren irudipenarekin.
PD:Zergatik ekartzen ote dute Apakintzako Beltza, PSOEren esku dauden udalek bakarrik?
Eurobision
Errusiako kortean frantsesez hitzegiten zuten garai batean, edo hala irakurri izan diegu bertako idazleei. Aurten, Eurobisioneko lehiaketa irabazi dute errusiarrek ingelesez.