Orduko hartan sona handiko idazle beterano baten liburutik atera nizuen adibidea, min egiten zigun belarrian gure "barren" betikoaren erabilerak. Oraingoan ere hitz bera dugu platerean, beste idazle kontsakratu baten liburu saritu (2008.ko Zilarrezko Euskadi Saria) batean topatu dut eta belarrian kateatu zait. Honela dio:
"Zuen historiaz ezer ba al dakigu barren, Faustino..."
Hasieran min egiten zidan arren, aitortu behar dizuet, irakurtzearen irakurtzeaz, errepikatzearen errepikatzeaz zalantzan nagoela esaldiaren egokitasunaz. Zuek zer deritzozue?
Izan ere sarri gertatzen zait, hitz batean kateatu eta behin eta berriz errepikatzean, hitza ez baina hots hutsa bilakatzen zaidala ezpainetan edo gogoan dabilkidana, esanahia erabat galduta, izurdeen "seinaleak" baino arrotzago. Hitzetan hasi eta soinuetan buka, hara, hitzen ondoeza. Eta batzuk gai ez ondoez horretatik irteteko. Edo, ba ote sendabiderik hots lehor eta zurrun zenbaitentzat?
Dem ok razia terr ori smoa er rep re sio neg ozi azio
Barren Barrenean
Ez da estraina, beste hartan ere gai berarekin nintzen, baina bakoitza bere zoroak bizi du. Kontatu nizuen nola Elgoibartarrok baditugun berba batzuk oso gureak, zer nolako aldrebeskeriak ateratzen zaizkien adarra jo nahi diguten kanpotarrei, gure plantak egiten hasten direnean. Alegia, ez dagoela edonoren eskura, filologo izatea ere ez dela aski, elgoibartarra izan beharra dagoela esamoldeok taxuz esateko.