La valle blanche, magikoa benetan!

Aste batzuk igaro dira Alpeetatik bueltatu nintzenetik, baina oraindik buruan bueltaka irudi eta bizipen bereziak dauzkat. Gaurkuan, neri ederrena iruditxu jatana kontauko dizuet. Esan biarra dao argazkixek hemen idatzitxako danak baino hobeto deskribitzen dabela kontautakua.

Alpietara jutian ideia, batez ere, Pierra Menta lasterketa famatua ikustera juteko asmoz atera zan, baina bueno lasterketa honen inguruko dana jakin nahi izanez gero, Arkaitz Iruretak oso ondo idazten dau bere blogian. Holaxe ba, hiru lagun abiatu ginan furgonetan Chamonixera bidian. Asmua: ondo pasatzia eta gustatzen jakuna itxen ondo pasatzia.

Chamonixera 22:30ak aldian iritsi ginan, bidian aukitxako "azken glaziaziua" kontuan aukitxa normala! Baina bueno, animuak topera geneuzkan eta hurrengo egunerako prebisiuak ezin hobiak zian (eguzkixa eta lainorik ez, baina sekulako hotza [-32º 4.000 metruetan]).

Egunak argitzian, goizian goiz, ondo gosaldu eta gauzak prestatu ostian Aiguille du Midiko teleferikorantz abiatu ginan. Hasiera batian gora igo eta ze panorama zeon ikustekotan abiatu ginan. Seguraski, gaztetasunak alde batetik, eta esperientzia faltak bestetik, gure nahiak aurrera eramateko bidea erakutsi ziguten: txuriz jantzitako alfonbra inguruko mendietan behera.


Aiguille du Midi-k dauzkan 3.842 metroetara iristean gertatu zenak bere kontaketa propioa daukanez, eta ez luzatzeko, Joanesen bankuan eseri eta nahi duenari kontatzeko prest nago.
Kontua da gora iristian tenperaturak -30 ºC markatzen zitxuala, baina hori ez zan dana. Prebisioak kontau ez zigun haize indartsua zebilen Italia aldetik sartzen zena. Sentsazio termikoa beldurgarria zen, -50 ºC!!!

Hemendik aurrera, orain arte egin dudan jaitsierarik ederrenetariko baten kontaketa luzatu nahi dizuet. Ea ez naizen asko enredatzen eta argazki bidez ikusgarriagoa egiten dudan. Alpeetan dagoen jaitsiera ederrenetarikoa baina aldi berean, erraza dena da hau. Ez pentsa bideotan agertzen diren jaitsiera extremo eta frikietako bat denik, alderantziz, Ernioko erromerian baino jende gehiago ikus daiteke egunero.

Jaitsierako zatirik "tekniko" eta arreta gehien eskatzen duena hasieran dago. Teleferikoaren eraikuntzatik atera eta eskiak jarri arte dagoen zonaldera iritsi aurretik arista moduko bat jaitsi behar baita. Arista hau, oso ondo ekipatua dago eta kranpoiak jantziak dauzkagula oinez lasai lasai egiteko ez dago inongo problemarik. Aereoa izan arren, udan baino seguroagoa da, elur-metaketa potoloagoa eta konpaktatuagoa baita.



Behin eskiak jarrita, pista urdin baten neurriko jaitsiera dela esango nuke, baina kontuan izan behar da 26 km luze direla eta beste hainbat faktorek eragiten dutela. Alde batetik, mendia mendia da eta ez dago bromarik, hortaz, kontu handiz ibili nora zoazten kontuan hartuz. Lainua sartzen bada hobe azkar ibiltzia, galtzeko edo noraezian ibiltzeko aukera handixa baitao. Bestetik, guk behintzat jende asko aurkitxu genduan beheranzko bidian, eta nahiko erreza da arrastua jarraitzia.



Behera jun hala, Mont Blanc-eko mazizoko glaziar mitikuak igarotzen jun ginan: Geant-ekua, La Valle Blanche, Mer de Glace... eta beste hainbat mendi ezagun eta ikusgarri ikusteko parada izan genduan: Tacul, Droites, Grandes Jorasses, Aiguille Verte, Drus...
Eta hemendik aurrerakua argazkixen bidez ikustia dala onena esango nuke...