Edu Iriondo elgoibartarrak ondorengo iritzi artikulua idatzi du Berria egunkarian.

Ondo letorke gogoraraztea Mikel Laboak musikatu zituen Bertolt Bretchen poematxo haren lehenengo eta azken bertsoak: «Lilurarik ez! Ez dago itzultzerik!...» eta «...Bizitza da handiena, galtzea litzake galtzea dena». Gizaldi eta gizaldietako eboluzioaren (?) ondoren, ez dirudi ideia hau, hain oinarrizkoa den egitate hau, gailendu zaienik aberriaren lurralde-integritatearen lehentasunari, edo ohoreari, edo balizko gizarte baten ustezko zeresanari.

Gobernari demokratikoen lehentasuna, ordea, guztizko lehentasuna, euren herrikideak hurrengo egunean bizirik mantentzea da. Gero gerokoak. Putinek ez du helburu hori inoiz jopuntuan izango, bere jokaera eta printzipioetan askoz gertuago baitago XVIII. mende hasierako Pedro I.a tsarragandik, XXI. mendeko gobernari sasidemokratiko batengandik baino.

Ukrainako gobernariak dira, beraz, une honetan, bihar hiltzera kondenatuta egongo diren ehunka ukrainarren (eta ez-ukrainarren) esperantza bakarra. Areago: inork ofizialki aitortu nahi ez badu ere (hipokrisiak ertz asko ditu), alferrik hiltzera kondenatuta egongo diren ukrainarren esperantza bakarra.

Irakurri osorik hemen https://www.berria.eus