Nik neuk laburregia den soineko bat ere badaukat; argalduta, ez zait horren motz geratuko agian. Eta koloretako zapi super polit bat ere bai, oporretan joaten naizenen batean Thelma eta Louisek bezala buruan jartzen ausartzen naizenerako, betaurreko erraldoi batzuekin.
Oihana Aranak idatzi du aste honetan, Berrian, amaren etxera joaten denean eta haren logelako armairua zabaltzen duenean, berriz jantziko ez dituen baina bere identitatea eraiki duten arropak daudela bata bestearen gainean, eta sentsazio eder eta nahasgarria izaten duela momentu horretan. Horregatik erabaki zuela, zapatuan, hamabost urte zituenean bere outfit gustukoena zena jantzita joatea kalera, eta espero zuenaren kontrara, inori ez zitzaiola arraroa iruditu, ezta berari ere.
Ez al da izango, argaltzea bainoago, iraganeko garaietara bueltatu nahi dugula, edo jantzi nahi izan duguna eta horretara ausartu ez garena gertuago sentitzeko nahia. Ez al da izango iraganaz mintzo zaigula txiki geratu zaigun praka pare hori eta ez dugula iragan hori urrun sentitu nahi. Denboraren joanak eragiten digun pena arinduko ahal digu praka pare hori berriro janzteko aukerak.